Na Fakultetu političkih nauka u Beogradu izabran je za asistenta 1975, a u zvanje redovnog profesora izabran je 1988. na predmetima Politička sociologija i Politička sociologija savremenog društva, a predavao je brojne predmete i na master i doktorskim studijama. Bio je dekan Fakulteta političkih nauka u dva navrata (1996-1998, zatim 2000-2002), a više puta je bio i prodekan iste institucije. Obavljao je dužnost predsednika Veća grupacije društvenih nauka i više puta bio član Nastavno-naučnog veća (Senata) Univerziteta u Beogradu. Osnivač je i prvi rukovodilac, a zatim je bio i predsednik saveta tri centra na Fakultetu političkih nauka: Centra za demokratiju, Centra za ekološku politiku i održivi razvoj i Centra za britanske studije. Predavao je na Učiteljskom i Biološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu, kao i na Učiteljskom fakultetu u Jagodini.

Dobitnik je Fulbrajtove stipendije za školsku 1984/1985. godinu, kada je bio gostujući predavač na City University of New York, a bio je i učesnik staf seminara Departmana za sociologiju na New School for Social Research. Kao gostujući profesor na Univerzitetu u Pitsburgu, od avgusta do decembra 2003. učestvovao je u programu Semestar at Sea – putovanju sa 500 američkih studenata i dvadesetak američkih profesora i troje iz Indije brodom oko sveta. Pored usavršavanja u Americi, 1986. proveo je dva meseca na Gete Univerzitetu u Frankfurtu, gde se upoznao sa radom prve katedre za feminističke studije u Nemačkoj i gde ga je Zoran Đinđić uključio u rad Habermasovog kruga. Zahvaljujući Leverhulme Visiting Fellowship 2004. bio je gostujući profesor na Vestminster univerzitetu u Londonu. Pored navedenih dužih boravaka, bio je pozivan da drži predavanja i na drugim univerzitetima, između ostalog, u Japanu na Tokijskom i Vaseda Univerzitetu (1988), zatim na Univerzitetu Kolumbija, na Hariman Institutu (2003) i Oksfordu (2004). Objavio je veliki broj naučnih radova, knjiga i zbornika.

Vukašin Pavlović obnovio je rad i bio je predsednik Udruženja Fulbrajtovih alumnista Srbije nakon profesora Vojina Šulovića. Bio je urednik i član programskog saveta u Zavodu za udžbenike. Bio je osnivač i rukovodilac organizacije Eko centar, koja je tokom devedesetih godina odigrala značajnu ulogu u povezivanju naučnika iz prirodnih i društvenih nauka u oblasti zaštite životne sredine, kao i u podizanju ekološke svesti u Srbiji. Pored toga, osnivač je Međunarodne letnje škole za demokratiju, bio je predsednik Jugoslovenskog udruženja za političke nauke i Udruženja za političke nauke Srbije i učesnik kongresa Međunarodnog udruženja za političke nauke u Buenos Airesu 1991. i Seulu 1997. godine. Pokretač je i urednik edicije Alternative u izdavačkom preduzeću „Radnička štampa“, kao i edicije Eunomia u izdavačkoj kući „Filip Višnjić“ (sada „Albatros plus“). Obavljao je i funkciju direktora Zavoda za kulturu, bio je predsednika Upravnog odbora JP „Službeni glasnik“, kao i jedan od osnivača i predsednik Anglo-srpkog društva. Takođe, bio je jedan od osnivača, i predsednik Upravnog odbora, a zatim i član skupštine nevladine organizacije „Građanske inicijative“. Konačno, bio je dugogodišnji saradnik i član Upravnog odbora Beogradske otvorene škole.